«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821» - Ο Οπλαρχηγός ΣΟΥΛΤΑΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, (1790– 1826)

 Πινακοθήκη ηρωικών μορφών

(89)

Επιμέλεια Γ.Γ.Γ

====================

 Ο καπετάνιος της Επανάστασης του 1821 Γιαννάκης Σουλτάνης γεννήθηκε το 1790 στο Μοναστηράκι Βόνιτσας. Ο πατέρας του πέθανε νωρίς και άφησε ορφανά τα τρία του παιδιά: το Γιαννάκη, το Γεωργάκη και τον Αναστάσιο. Το αρχικό τους επώνυμο δεν ήταν Σουλτάνης, αλλά ο Γιαννάκης και τα αδέρφια του ονομάστηκαν έτσι επειδή το όνομα της μάνα τους που ήταν Σουλτάνα (δηλ. ο Γιαννάκης της Σουλτάνας). Η μητέρα τους καταγόταν από τους Μακραίους της Κωνωπίνας και ήταν πολύ δυναμική γυναίκα, αυτό που λέμε «αντρογύναικα».

Στην Επανάσταση του 1821 ο Γιαννάκης έλαβε μέρος από την αρχή επικεφαλής πολλών ανδρών από το Μοναστηράκι και τα γύρω χωριά, μεταξύ των οποίων και πολλά μέλη από την οικογένειά του. Ήταν ατρόμητος και γενναίος μαχητής και αρχικά πολέμησε στις επιχειρήσεις στην Αιτωλοακαρνανία.

Στη μάχη της Πλατανιάς Βόνιτσας οι στρατιώτες του, βλέποντας το μεγάλο αριθμό των εχθρών, τράπηκαν σε φυγή και έμεινε ο Γιαννάκης μόνος με τον αδερφό του Γιώργο. Ο Γιαννάκης λέει στον αδερφό του να φύγει, για να σωθεί τουλάχιστον ο ένας. Όμως αυτός δεν δέχτηκε και τα δύο αδέρφια πολέμησαν σκληρά. Ο Γιαννάκης πληγώθηκε πολλές φορές και δύσκολα κατάφεραν να σωθούν. Ο Γιαννάκης τραυματίστηκε βαριά στο χέρι και σε μία μάχη στον Αχελώο.

Στην αρχή του Αγώνα ήταν φίλος του Μαυροκορδάτου και εχθρός του Καραϊσκάκη. Από το Μαυροκορδάτο διορίσθηκε κατήγορος στη δίκη του Καραϊσκάκη στο Αιτωλικό το 1824. Όμως ο Γιαννάκης κατάλαβε γρήγορα την πονηριά του Μαυροκορδάτου και το δίκιο του Καραϊσκάκη και έγινε υποστηρικτής και φίλος του Καραϊσκάκη και αργότερα συναγωνιστής του.

Στη συνέχεια πήρε μέρος σε πολλές μάχες και κλείστηκε στο Μεσολόγγι, όπου πολλές φορές ανδραγάθησε. Πριν γίνει η Έξοδο του Μεσολογγίου τραυματίστηκε (17- 2 –1826) και πήρε μέρος στην Έξοδο τραυματισμένος, όπου ξαναπληγώθηκε στο πόδι. Όμως τελικά κατάφερε να σωθεί χάρη στη βοήθεια του Ν. Κασομούλη και του Σουλιώτη Αθ. Δράκου και πήγε στα Κράβαρα Ναυπακτίας όπου ήταν άρρωστος ο Καραϊσκάκης.

Όταν ανάρρωσε συνέχισε τον αγώνα στη Στερεά Ελλάδα υπό τον Καραϊσκάκη. Έβαλε μέρος στις μάχες της Αράχοβας, Διστόμου, Σαλώνων και Δόμβραινας, στην οποία και έπεσε στις 12 Νοεμβρίου 1826. Ο ηρωικός Σουλτάνης σκοτώθηκε στα αμπέλια της Δόμβραινας πολεμώντας πάνω στο άλογο του, αφού περικυκλώθηκε από τους εχθρούς και είχε προηγουμένως πληγωθεί τέσσερις φορές. Ο Καραϊσκάκης, βλέποντας τον από μακριά να αγωνίζεται, τρέχει με τέσσερις ιππείς. Ο Σουλτάνης ήταν ακόμα πάνω στο άλογο και μαχόταν, όμως ήταν αργά, σε λίγο ο ήρωας εξέπνευσε.

Στις 28 του Οκτώβρη 1826 έφτασαν στη Δόμβραινα, όπου στρατοπέδευσαν οι Τούρκοι. Οι δικοί μας τους πολιορκούν. Την επόμενη εμφανίζεται τούρκικο ιππικό. Διεξάγονται σφοδρές συγκρούσεις, που κρατάνε μέρες.

«Στις 11 του Νοέμβρη 1826 έρχεται σε βοήθεια του Καραϊσκάκη, σταλμένος από τον Κολοκοτρώνη,  ο Χατζημιχάλης με τα μικρή καβαλαρία του. Την άλλη μέρα, 12 του Νοέμβρη, για να ξαφνιάσει το ιππικό του εχθρού που αλώνιζε ως τότε τον κάμπο, παίρνει ο Καραϊσκάκης τον Χατζημιχάλη και τετρακόσιους πεζούς και βγαίνει να τους συναντήσει. ΄

Όταν φάνηκαν οι εχθροί, γυρεύοντας να τους παρασύρει, προστάζει τους πεζούς να πισωδρομήσουν και κρύβει την καβαλαρία για να τους χτυπήσει.

«Ο Γιαννάκης Σουλτάνης, βλέποντας  τούτη την οπισθοχώρηση, καβαλά το πρώτο άλογο που βρέθηκε μπροστά του, σαμαριάρικο και τζαναμπέτικο, και καλπάζει να δει τι τρέχει. Μα να, τον προλαβαίνουν οι ντελήδες (οι τρελοί, όπως ονομαζόταν για την τόλμη τους, καβαράρηδες του άτακτου τουρκικού ιππικού).

Η πάλη είναι ολότελα άνιση.

Τέσσερις λαβωματι΄ς έχει πια το κορμί του, τη μια πιο βαριά από την άλλη, κι όμως ξακολουθάει να πολεμά».

«Βλέποντας ο Καραϊσκάκης πως χάνεται ένας τέτοιος γενναίος άντρας, παίρνει το πρωτοπαλίκαρο του Χατζημιχάλη, τον Παναγιώτη Κακλαμάνο, κι άλλους πέντε καβαλάρηδες και ρίχνονται στους Τούρκους που πελέκαγαν τον Σουλτάνη.

Τους ξεμπροστίζουν και τρέχουν να κατεβάσουν από τ΄άλογο τον λαβωμένο. Μα, καθώς τον αγκάλιασαν, είδαν πως κράταγαν ένα κουφάρι.

Ο ήρωας είχε πεθάνει στητός πάνω στη σέλα του αλόγου του. Ολόκληρο το στράτευμα έκλαβε τ΄άξιο παλικάρι και πρώτος απ’ όλους ο Καραϊσκάκης.

Ο γενναίος αγωνιστής θάφτηκε στο μέρος που έπεσε. Το 1861 οι συναγωνιστές του πήγαν και βρήκαν το οστά του. Παίρνοντας στα χέρια τους το σπασμένο από τις σπαθιές κρανίο του το ασπάσθηκαν. Το 1976 η Εταιρεία Ιστορικών Μελετών Δυτικής Ελλάδος έστησε αναμνηστική στήλη στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Μαζί με το Γιαννάκη πολεμούσαν τα αδέρφια του: Ο Γεωργάκης, που ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του και είχε και αυτός πλούσια πολεμική δράση στη Δυτική Ρούμελη, επιδεικνύοντας μεγάλη γενναιότητα και το 1825 έγινε αντιστράτηγος. Ο Αναστάσιος ή Αναγνώστης, που ανδραγάθησε στις μάχες του Μοναστηρακίου, Βόνιτσας και Αετού και πληγώθηκε στον Άγιο Αθανάσιο του Αιτωλικό. Αρρώστησε βαριά και πέθανε το 1824. Μαζί με το Γιαννάκη ήταν και ο ανιψιός του Ιωάννης Σουλτάνης γιος του Αναγνώστη.

https://lawyalty.wordpress.com/2013/07/22/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82/