ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Γιατί ο Σαρλ Ντε Γκωλ αρνήθηκε πάντα να τιμήσει τη τελετή μνήμης της απόβασης της 6ης Ιουνίου;

Δεύτερο μέρος του άρθρου
6η Ιουνίου 1964: Ο στρατηγός Ντε Γκωλ αρνείται να παραστεί στο γιορτασμό των 20 χρόνων της απόβασης.
«Η απόβαση ήταν ένα αγγλοσαξονικό εγχείρημα από το οποίο αποκλείστηκε η Γαλλία. Είχαν αποφασίσει να εγκατασταθούν στη Γαλλία ως εχθρικό κατεχόμενο έδαφος. Και θέλετε να παραστώ στις τελετές γιορτασμού της απόβασης που ήταν το πρελούδιο για δεύτερη κατοχή;»
«ΌΧΙ, ΌΧΙ, ΜΗ ΜΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΤΕ».

Réseau International (Γαλλία)              
(μτφρ. Κριστιάν)

(…) Ο Ντε Γκωλ φέρνει πίσω τη πολυθρόνα του, σφηνώνει τη πλάτη του. Έχει όρεξη να μιλήσει…

«Πιστεύετε ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία για να μας ευχαριστήσουν;»


Ντε Γκώλ: «Πιστεύετε ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία για να μας ευχαριστήσουν; Αυτό που ήθελαν ήταν να σύρονται προς βορρά κατά μήκος της θάλασσας για να καταστρέψουν τις βάσεις των V1 και V2, να καταλάβουν την Αμβέρσα και από εκεί να ξεκινήσουν την εισβολή στη Γερμανία. Το Παρίσι και η Γαλλία δεν τους ενδιέφεραν. Η στρατηγική τους ήταν να φτάσουν στο Ρουρ, το οποίο ήταν το οπλοστάσιο της Γερμανίας, και να μην χάσουν ούτε μέρα στη πορεία.
Ο Τσόρτσιλ είχε ζητήσει από τον Αϊζενχάουερ να προσπαθήσει να απελευθερώσει το Παρίσι για τα Χριστούγεννα. Του είχε πει: «Κανείς δεν θα μπορούσε να σας ζητήσει περισσότερα».
                                                  
Και όμως ναι, ήμασταν αποφασισμένοι να του ζητήσουμε περισσότερα!
Ο λαός του Παρισιού εξεγέρθηκε αυθόρμητα και κατά πάσα μεγάλη πιθανότητα θα είχε συνθλιβεί κάτω από τα ερείπια, όπως ο λαός της Βαρσοβίας, αν δεν είχε υποστήριξη. Αλλά υπήρχαν άντρες που, τρία χρόνια νωρίτερα, στη Kufra, είχαν ορκιστεί να απελευθερώσουν το Παρίσι και μετά το Στρασβούργο. Αυτοί απελευθέρωσαν το Παρίσι με το λαό του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Leclerc και η στήλη του, η οποία ερχόταν από το Τσαντ για να ενταχθεί στην Τυνησία πολεμώντας, είχε δώσει, στην όαση Kufra, τον όρκο να μην καταθέσουν τα όπλα προτού να απελευθερώσουν το Παρίσι και το Στρασβούργο.

«Οι Αμερικανοί δεν τους ένοιαζε την απελευθέρωση της Γαλλίας περισσότερο από τι νοιάζονταν οι Ρώσοι να απελευθερώσουν την Πολωνία».

Ντε Γκωλ: «Αλλά δεν είχαμε τη συμφωνία των Αμερικανών. Όταν είδα ότι η εξέγερση του Παρισιού ήταν έτοιμη να συνθλιβεί από μια άθικτη γερμανική μεραρχία που έφτασε από τη  Boulogne-sur-Mer, διέταξα τον Leclerc να σπεύσει. Έτσι αποφύγαμε το Παρίσι να είχε τη μοίρα της Βαρσοβίας. Αναγκάσαμε τους Αγγλοσάξονες να αλλάξουν στρατηγική. Οι Αμερικανοί δεν τους ένοιαζε για την απελευθέρωση της Γαλλίας περισσότερο από τι νοιάζονταν οι Ρώσοι να απελευθερώσουν την Πολωνία».

Αυτό που ήθελαν ήταν να σταματήσουν τον Χίτλερ, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Αυτό που ήθελαν να σώσουν, ήταν το αίμα των αγοριών τους, δεν ήταν το αίμα, ο πόνος και η τιμή των Γάλλων.
«Πράγματι, αν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί θα είχαν μπορέσει να εφαρμόσουν τη στρατηγική τους, ίσως να είχαν καταφέρει να χτυπήσουν γρηγορότερα τη Γερμανία στην καρδιά. Εν πάση περιπτώσει, ο Χίτλερ θα έχανε οπωσδήποτε, και η Γαλλία θα απελευθερωνόταν. Αλλά εάν οι Γάλλοι είχαν παραμείνει παθητικοί, και αν δεν είχαμε κανένα μερίδιο στην ήττα του Χίτλερ, τελικά ο τελευταίος θα νικούσε τη Γαλλία».

Τι ήθελαν πραγματικά ο Ρούσβελτ και οι ΗΠΑ να κάνουν τη με Γαλλία το 1944


 «Φυσικά, διαπραγματεύομαι με τον Νταρλάν, αφού ο Νταρλάν μου δίνει το Αλγέρι! Αύριο, θα διαπραγματευόμουνα με τον Λαβά αν ο Λαβάλ μου έδινε το Παρίσι!».
(Franklin Roosevelt, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, 23 Νοεμβρίου του 1942, ενώπιον των απεσταλμένων του Σαρλ Ντε Γκωλ στο Λευκό Οίκο)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για να καταλάβουμε ποιοι ήταν οι στόχοι του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, και των κυβερνητικών κύκλων των ΗΠΑ σχετικά με το μέλλον της Γαλλίας μετά την απόβαση, είναι χρήσιμο να ξαναδιαβάσουμε ένα βασικό απόσπασμα των Απομνημονευμάτων Πολέμου (Mémoires de Guerre).

Είμαστε Νοέμβριο του 1942. Οι Αγγλο-Αμερικανοί μόλις ολοκλήρωσαν την αποβίβαση τους στη γαλλική Βόρεια Αφρική (Επιχείρηση Torch, Φανός), χωρίς εξάλλου να είχαν ενημερώσει τον αρχηγό της Ελεύθερης Γαλλίας. [...]
Ωστόσο, μια απόφαση γίνεται σκάνδαλο, τόσο εντός των ελεύθερων Γάλλων προσφύγων στο Λονδίνο, όσο και μεταξύ του βρετανικού κοινού: ο Αμερικανός στρατηγός Αϊζενχάουερ, φυσικά με την πλήρη συμφωνία του Προέδρου Ρούσβελτ, αποφάσισε να διατηρήσει το ναύαρχο Νταρλάν, ένα από τα δελφίνια του Πεταίν στην εξουσία στο Αλγέρι. Εν ολίγοις, ο Νταρλάν αποστάτησε και οι Αμερικανοί τον ανταμείβουν κρατώντας τον στη υπηρεσία ως επικεφαλής της γαλλικής Βόρειας Αφρικής!

Μόλις η είδηση ​​έγινε γνωστή, ο Charles de Gaulle αποφάσισε να στείλει δύο απεσταλμένους στην Ουάσιγκτον για να διαμαρτυρηθεί εντονότατα προς τον Πρόεδρο Ρούσβελτ. Ο οποίος τους δέχεται και τους διηγείται το σαφώς σκανδαλώδες όραμα του για τη μεταπολεμική Γαλλία.
Είναι αυτό το περίφημο απόσπασμα των Απομνημονευμάτων Πολέμου (Mémoires de Guerre):

Δεν χρειάστηκε περισσότερο για να ξεπεράσει ο Πρόεδρος Ρούσβελτ, σε σχέση με τον Νταρλάν, τους δημοκρατικούς και νομικούς ενδοιασμούς, τους οποίους για πάνω από δύο χρόνια, αντιστεκόταν στον στρατηγό Ντε Γκωλ. Με την διαταγή του, ο Κλαρκ αναγνωρίζει τον Ύπατο Αρμοστή και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μαζί του οι οποίες κατέληξαν στις 22 Νοεμβρίου, σε συμφωνία βάσει της οποίας ο Νταρλάν κυβερνά και διατάζει, αφού δώσει ικανοποίηση στους Αγγλοσάξονες κατακτητές του.

Ο Πρόεδρος θα εκδώσει μια δήλωση επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτικές ρυθμίσεις μεταξύ του Αϊζενχάουερ και του Νταρλάν δεν είναι παρά «ένα προσωρινό μέτρο».  Αλλά δεχούμενος, τις 23, τον Andre Philip και τον Tixier και ενοχλημένος από τις διαμαρτυρίες τους, τους φωνάζει:  «Φυσικά, διαπραγματεύομαι με τον Νταρλάν, αφού ο Νταρλάν μου δίνει το Αλγέρι! Αύριο, θα διαπραγματευόμουν με τον Λαβάλ αν ο Λαβάλ μου έδινε το Παρίσι!». Charles de Gaulle, Mémoires de guerre, Tome 2, l’Unité, 1942-1944, chapitre « Tragédie »  Page 48 (édition Plon)

Είναι, επομένως, σαφές ότι υπήρξε συμπαιγνία μεταξύ των αμερικανικών αρχών και των αρχών του καθεστώτος Vichy. Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ και οι Αμερικανοί ιθύνοντες κύκλοι ήθελαν να έχουν στη διάθεση τους, κατά το τέλος του πολέμου, μια οικόσιτη Γαλλία.
Τελικά, ήταν μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση μεταξύ των Αμερικανών και των Γερμανών, τίποτα άλλο.

Και ο Ρούσβελτ ήθελε να προωθήσει τους πεταινιστές εναντίον του Ντε Γκωλ, επειδή ήξερε πολύ καλά ότι θα ήταν απείρως πιο υπάκουοι για να υπακούσουν την Ουάσιγκτον όπως υπάκουσαν το Βερολίνο, παρά τον Ιδρυτή της Ελεύθερης Γαλλίας, του οποίου η αδιαλλαξία για την ανεξαρτησία της Γαλλίας ήταν ήδη θρυλική.

Αυτό το στρατηγικό όραμα για το τι επρόκειτο να γίνει η μεταπολεμική Γαλλία σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, επιβεβαιώθηκε και διευκρινίστηκε από το στρατηγό Charles de Gaulle, είκοσι χρόνια μετά τα γεγονότα.
Πάντα απευθυνόμενος στον Alain Peyrefitte, σε άλλο σημαντικό απόσπασμα του έργου Ήταν ο Ντε Γκωλ  (C’était de Gaulle ), απόσπασμα που ακολουθεί:

Ήταν ο Ντε Γκωλ  (C’était de Gaulle ),  τόμος 2 (Fallois Edition Fayard 1997), σελίδα 52

Μέγαρο των Ηλυσίων, 17 Ιουνίου 1964


Ντε Γκωλ: «Ο Ρούσβελτ ήταν ένας τύπος που ήθελε να κυριαρχήσει το σύμπαν και, φυσικά, να αποφασίσει για την τύχη της Γαλλίας. Και έτσι, τον ντε Γκωλ τον ενοχλούσε, δεν τον έβρισκε  αρκετά ευέλικτο».
«Σκεπτόταν ότι την ημέρα που οι Αμερικανοί αποβιβάστηκαν στη Γαλλία, αν ο στρατάρχης ήταν ακόμα εν ζωή, δεν θα τους αρνιόταν τίποτα, και αυτό ήταν αλήθεια.
Στη συνέχεια, καθώς η Vichy έγινε πραγματικά αδύνατη, έριξε τη Vichy. Προσπάθησε να καλύψει τη διαφορά με τον Giraud.
Έπειτα, βλέποντας ότι και αυτό δεν είχε αποτέλεσμα, προσπάθησε να πέσει στον Herriot. Προσπάθησε ακόμη να οικοδομήσει μια κυβέρνηση στο Παρίσι με τους Λαβάλ και Herriot, την ώρα που ήμουν έτοιμος να μπω στην πόλη. Όλα αυτά είχαν σχεδιαστεί με τον Otto Abetz [Εκπρόσωπο του Χίτλερ στο κατεχόμενο από τους Ναζί Παρίσι] και με τον Allen Dulles, ο οποίος ήταν στη Γενεύη για λογαριασμό της CIA».

Alain Peyrefitte: - Ο Allen Dulles!

Ντε Γκωλ: - «Ναι, αυτός.
Καταρχάς, εγώ, φτάνοντας στο Παρίσι, θα είχα βάλει αυτή τη κυβέρνηση στη φυλακή  [στη τρύπα] [...]. Ξέρετε, τότε, οι Herriot, Laval και Abetz δεν ζύγιζαν πολύ. Αλλά ο Ρούσβελτ φανταζόταν ότι ο Herriot θα εξασφάλιζε τη συνέχεια με τη Τρίτη (Δημοκρατία) και ο Laval με το Vichy, και ότι όλα αυτά μαζί θα εμφανίζονταν ως Γαλλική Δημοκρατία».

Όμως, ο Χίτλερ, εξοργίστηκε όταν τα έμαθε.
Είπε: «Τι, τι; Οι Laval, Herriot, και όλοι αυτοί;»
Τότε ενημέρωσε τον Laval να πάει στο Sigmaringen, τα είπε και με τον στρατάρχη, καθήλωσε τον Abetz, και ξαναέβαλε τον Herriot στη φυλακή. Τα καθάρισε όλα.


Τη κυβέρνηση που ο Ρούσβελτ (παραπάνω) ήθελε να επιβάλει στους Γάλλους το 1944: Pierre Laval και Édouard Herriot (πιο κάτω) !


Η επιχείρηση είχε προετοιμαστεί σε συνεννόηση με τον επικεφαλής της CIA Allen Dulles και τον πρέσβη του Χίτλερ στο Παρίσι Otto Abetz ...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ αρνήθηκε πάντα να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της Ελεύθερης Γαλλίας, προτιμώντας να διατηρήσει μια πρεσβεία με τον Πεταίν και το καθεστώτος του Vichy μέχρι το Νοέμβριο του 1942, και μετά, κάνοντας χρήση των πιο βασανιστικών ελιγμών για να προσπαθήσει να αποτρέψει τον Σαρλ ντε Γκωλ, και να τοποθετήσει στη θέση του, πιο εύπλαστους ηγέτες.

Έτσι, τον Αύγουστο του 1944, ήτοι περισσότερο από δύο μήνες μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ ήλπιζε ακόμα να εγκαταστήσει στην εξουσία στο Παρίσι τον Edouard Herriot  -ριζοσπάστη πολιτικό άνδρα της Τρίτης Δημοκρατίας-  και τον Πιέρ Λαβάλ  -το πιο αποδοκιμασμένο πρόσωπο της Collaboration (Συνεργασίας) με τον οποίο είχε εξάλλου οικογενειακή σχέση εξ αγχιστείας. Αυτό το σκανδαλώδες σχέδιο, που περιγράφεται σχολαστικά από τον Ντε Γκωλ στα απομνημονεύματά πολέμου του, είχε εκκολαφθεί από τη στενή συνεργασία μεταξύ του επικεφαλής της CIA Allen Dulles, του πρεσβευτή του Χίτλερ στο Παρίσι Otto Abetz και του δελφινιού του Πεταίν.

Ο Allen Dulles (1893 - 1969) ήταν ο πρώτος πολίτης διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) από την 26η Φεβρουαρίου 1953 έως τις 29 Νοεμβρίου 1961 και ένα από τα επτά μέλη της Επιτροπής Warren υπεύθυνης για τη διερεύνηση της δολοφονίας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι.
Ήταν επίσης ο νεότερος αδελφός του John Foster Dulles, υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, 1953-1959 ,και κύριος μέτοχος της United Fruit Company, εταιρεία εξαγωγής μπανανών με μεγάλη επιρροή στις μπανανίες δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής.

Ο Άλλεν Ντάλλες ήταν ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: η καριέρα του στην αμερικανική πολιτεία μαστίζοταν συνεχώς από συγκρούσεις προσωπικών η οικογενειακών συμφερόντων περισσότερο ή λιγότερο σημαντικών, λόγω της συμμετοχής του στη ζωή των μεγάλων διεθνών βιομηχανικών ομίλων, καθώς και λόγω της σταδιοδρομίας του αδελφού του John Foster Dulles, ο οποίος εργάστηκε επίσης για αυτούς τους μεγάλους ομίλους.

Ο Otto Abetz (1903 - 1958), γαλλόφωνος και Γαλλόφιλος, εκπροσώπευσε τη Γερμανία στη Γαλλία το 1938 και το 1939, ώσπου απελάθηκε στις 30 Ιουνίου1939 ως ύποπτο για κατασκοπεία. Στις 8 Ιουλίου 1940, μετά την ανακωχή μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, στάλθηκε πάλι στη Γαλλία.  Διοριζόμενος Πρέσβης της Γερμανίας στις 3 Αυγούστου 1940, διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το 1944 και εργάστηκε για τη δημιουργία μιας πολιτικής συνεργασίας. Τον Ιούλιο του 1949, το στρατιωτικό δικαστήριο του Παρισιού τον καταδίκασε σε 20 χρόνια αναγκαστικής εργασίας για εγκλήματα πολέμου, ειδικά για το ρόλο του στην οργάνωση της απέλασης των Εβραίων της Γαλλίας στα στρατόπεδα του θανάτου. Αφέθηκε ελεύθερος τον Απρίλιο του 1954.

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Ο Bohlen [Πρέσβης των ΗΠΑ στη Γαλλία] συμπεριφέρεται με μένα όπως ο Ρούσβελτ πριν από είκοσι χρόνια. Δέχεται συνεχώς βουλευτές, γερουσιαστές, δημοσιογράφους, και τους ενθαρρύνει κατά ημών. Τα ξέρω όλα.
Ναι, όλα αυτά κάνουν οι Αμερικανοί…

Τέλος, πρώτου μέρους του άρθρου: Γιατί ο Σαρλ Ντε Γκωλ αρνήθηκε πάντα να τιμήσει τη τελετή μνήμης της απόβασης της 6ης Ιουνίου; (1)

Πλήρες Άρθρο στις κρίσεις μέσω Quenelplus.com

Réseau International
Το είδα εδώ:

Πρώτο μέρος του άρθρου εδώ:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...