ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Η σταύρωση της Εθνικής Παιδείας


του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Για μια ακόμη φορά η Εθνική Παιδεία, οδηγείται σε αδιέξοδο. Η επικείμενη απεργία των Καθηγητών της Μ.Ε, που ματαιώνει τις Πανελλαδικές εξετάσεις, και η σύγκρουση της ΟΛΜΕ με την εσωτερική Τρόϊκα, μοιάζει να είναι το έσχατο όριο μιας μακριάς πορείας λαθών, παραλείψεων, προχειροτήτων, σκοπιμοτήτων, συμβιβασμών και υποταγών. Καταστάσεων, που σαν τους αλεπάλληλους κρίκους μιας αλυσίδας, διατρέχουν σε όλο το διάστημα της Μεταπολίτευσης το φάσμα της Εθνικής Παιδείας, για να φτάσουν μέχρι εδώ. Τώρα, που η κρίση ρίχνει αναγκαστικά τα κάθε λογής προσωπεία, οξύνει τις αντιθέσεις των συμφερόντων, διαλύει παλιές συμμαχίες και δημιουργεί νέες, κάτω από την πίεση της σκληρής πραγματικότητας, ξεκινούν οι οριακές συγκρούσεις, όπως αυτή και άλλες που προηγήθηκαν, ή άλλες που θα ακολουθήσουν.


Δεν έχω τον λόγο να πάρω το μέρος καμίας πλευράς σε αυτή τη διαμάχη, θύματα της οποίας θα είναι μόνο οι μαθητές και οι ήδη θυματοποιημένοι άνεργοι γονείς τους. Θα πω μόνο, ότι σε αυτή τη σύγκρουση, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει η κυβέρνηση, αφού αυτή είναι που ορίζει σε αυτή την περίπτωση το γήπεδο και την ώρα της αναμέτρησης, και όχι οι καθηγητές, που απλά αντιδρούν με την απεργία αυτή στην επίθεση που δέχθηκαν. Αν η τρικομματική συγκυβέρνηση είχε επιλέξει-αν ήταν στο χέρι της ή αν ήθελε- να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις-απολύσεις, σε άλλο χρόνο πέραν των Πανελλήνιων Εξετάσεων, τότε τα πράγματα θα είχαν άλλη τροπή και η πιθανή τότε απεργία των Καθηγητών θα είχε μικρότερη βαρύτητα και άρα λιγότερο κοινωνικό αντίχτυπο. Έτσι, όμως, το ηθικό βάρος, που θα έπρεπε να σηκώσουν οι καθηγητές απέναντι στην κοινωνία, θα ήταν μικρότερο, από αυτό που σηκώνουν τώρα. Και η κυβέρνηση δεν το επιθυμούσε.

Αυτό το μεγάλο ηθικό βάρος, δηλαδή, της αναβολής εξ υπαιτιότητας τους ή όχι των Εξετάσεων, που πολύ εύστοχα και πονηρά τους φόρτωσε η συγκυβέρνηση, για να τους εκθέσει στην κοινωνία που ήδη υποφέρει και να τους φέρει έτσι αντιμέτωπους με τον κόσμο. Και επειδή τίποτα άλλο δεν θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες του κυβερνητικού σχεδίου, για αυτό και επιλέχθηκε αυτή η στιγμή. Αυτό σχεδίασε η μακιαβελικής επινόησης στρατηγική της κυβέρνησης. Ο «φόνος» θα είναι αληθινός και οι καθηγητές το έχουν καταλάβει. Φυσικά, ο σχεδιασμός αυτός, ενέχει και το ρίσκο να λειτουργήσει αντίστροφα στις επιδιώξεις της και να βρεθεί μπροστά σε δύσκολες εξελίξεις συμπόρευσης καθηγητών-μαθητών και δεινοπαθούντων γονέων. Αλλά το πραιτώριο βασίζεται στην επιπολαιότητα του ελληνικού λαού, που περισσότερο αισθάνεται, παρά σκέπτεται και που τρέχοντας να φέρει σε βόλτα τις ανάγκες του, μπορεί να φτάσει στο σημείο, να γυρίσει το δάκτυλο προς τα κάτω μαζί με την Μέρκελ, στο ερώτημα της ζωής ή του θανάτου των ηττημένων καθηγητών. Μας έχουν ρίξει κυριολεκτικά σε μια αρένα.

Η παραπάνω στρατηγική πίεσης του αντίπαλου, δεν είναι φυσικά επινόηση της τρικολόρε προσχηματικής συγκυβέρνησης, αλλά βλέπουμε να εφαρμόζεται συνεχώς στο δημόσιο γίγνεσθαι και από πολλούς άλλους, όπως οι λιμενεργάτες που δένουν τα πλοία πριν τις διακοπές, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ με τον διακόπτη κ.αλ. Όσο πιο ισχυρό είναι το μέσο της πίεσης, τόσο καλύτερος ο όρος της διαπραγμάτευσης. Αυτήν την αρχή, λοιπόν, την χρησιμοποιούν όλοι. Συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης και οι καθηγητές. Θα πει κάποιος πως και οι δύο πλευρές κάνουν το ίδιο πράγμα. Εν τούτοις, υπάρχει μια ποιοτική διαφορά πολιτικού ήθους, που δεν πρέπει να παραβλέπεται, όταν αυτό το εκβιαστικό τέχνασμα το κάνει μια κυβέρνηση και όχι μια οποιαδήποτε επαγγελματική συντεχνία. Και το κάνει όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο, παρά για να οδηγήσει στην εξαθλίωση ακόμη μερικές χιλιάδες Ελλήνων, και τελικά για να διαλύσει εντελώς την παραπαίουσα Παιδεία και όχι για να την μεταρρυθμίσει.

Έχω ξεχάσει πόσες «μεταρρυθμίσεις» έχουν γίνει έως σήμερα, σαν πρόκες στην ξύλινη παράγκα. Από τη μεταπολίτευση και έπειτα, κάθε μαστροχαλαστής υπουργός Παιδείας και υφυπουργίσκος, σκάρωνε και από μια, για να τον γράψει και αυτόν η ιστορία. Όλοι έκαναν τα πειράματα τους πάνω στου κασίδη το κεφάλι. Στο τέλος, έχασε ο κασίδης το κεφάλι του και εμείς την Εθνική μας Παιδεία. Δηλαδή το Φως μας. Διότι η Παιδεία είναι το Φως σε ένα Έθνος. Και αν σήμερα, απειλούμεθα ως Έθνος, είναι επειδή πρώτα καταστρέψαμε την Εθνική μας Παιδεία και την γλώσσα. Την ονομάσαμε γενικά και αόριστα «Εκπαίδευση», όπως και εμείς γινήκαμε επιδερμικά και ανώφελα «Ευρωπαίοι». Κάνουμε διαρκώς εισαγωγή μεταρρυθμίσεων εξ Εσπερίας και παιδαγωγικά μοντέλα από τη Δύση. Γίναμε επιτέλους ετερόφωτοι μαθητές των διαφωτιστών και κλείσαμε τον διακόπτη του Φωτός και τα παραθύρια του Έθνους. Μαύρο σκοτάδι. Σβήσαμε και την λέξη «Εθνική», για να μην παρεξηγηθούμε για αναχρονισμό και ξεκινήσαμε τον χορό. Ένας μισότυφλος να οδηγεί εκατό τυφλούς. Έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ.

Φταίνε, λοιπόν, και οι Καθηγητές! Διότι σήμερα εισπράττουν τα θλιβερά επίχειρα της σιωπής και της συμπόρευσης τους, με τους πολιτικούς κατεδαφιστές, που συστηματικά κατέστρεφαν δεκαετίες τώρα, το πνεύμα και τις προοπτικές της Εθνικής Παιδείας. Διότι παρέδωσαν αμαχητί την Ελληνική Παιδεία στα χέρια ελληνόφωνων χαμαιλεόντων. Επειδή δεν απέργησαν ποτέ για την αποδόμηση της γλώσσας, ούτε καταδίκασαν ποτέ την Ρεπούση και τα ιστορικά της βιβλία. Σήμερα, η ίδια αυτή που τόσο προστάτευσαν τους γυρίζει την πλάτη.

Δεν επιχαίρω για τις απολύσεις. Είμαι αλληλέγγυος στον καθένα που από θέση αδυναμίας αγωνίζεται για την εργασία του, αλλά θα πρέπει να καταλάβουν, πως η κρίση αυτή, που γιγάντωσε το θηρίο που είναι έτοιμο να τους καταπιεί, όπως και εμάς όλους, και λέγεται ηθική και πνευματική ένδεια, είναι αποτέλεσμα της δικής τους ολιγωρίας, της δικής τους αμέλειας και της δικής τους έκπτωσης από το υψηλό τους λειτούργημα. Λησμόνησαν πως μόνο η Ελληνική Παιδεία, αποδίδει στο Δάσκαλο το σεβασμό και το κύρος που του αρμόζει, ώστε να αποκαλείται λειτουργός της. Και αυτήν την Ελληνική Παιδεία την αφάνισαν μαζί με τους σημερινούς πολιτικούς θύτες τους. Τώρα, δεν υπάρχει αυτή, για να τους υποστηρίξει, αλλά ούτε ένας λαός αληθινά μορφωμένος, για να τους εκτιμήσει....

4 σχόλια:

  1. “Με κάλυψες” που λένε και οι συνδικαλιστές, θα προσέθετα λίγα πράγματα:
    - Κυβέρνηση ηλιθίων και συνδικαλισμός της ατομικότητας αξίζουν σκληρότερης κριτικής, όχι για να βγάλουμε το άχτι μας, αλλά για να κατανοήσουμε επιτέλους “τις πταίει”, μήπως και αλλάξουμε κάτι.
    - Οι καθηγητές σαφώς και ευθύνονται, πολύ λιγότερο όμως, λόγω των εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων αντίδρασης και της χρόνιας, σκόπιμης διαφθοράς που υφίστανται από το σύστημα διοίκησης.
    - Θλιβερή επιβεβαίωση της τραγικής κατάστασης είναι το μόνιμο επιχείρημα “το άγχος των μαθητών”. Όσο μονομερή και στοχευμένα να είναι τα ρεπορτάζ των μέσων, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι οι μαθητές έχουν μάθει από το διεφθαρμένο σύστημα να σκέφτονται στενά τον εαυτό τους, ακόμα και όταν δεν κερδίζουν κάτι από αυτή τους την στάση. Αντί να διαμαρτύρονται άπαντες επειδή η παιδεία έχει ταυτιστεί με ανούσιες “εξετάσεις” που κρίνονται με την παραπαιδεία, που δεν αναδεικνύουν τον αξιότερο και συνήθως οδηγούν στην ανεργία, κάθονται με το αγχόμετρο να συζητούν για την “βατότητα” των θεμάτων, να λιβανίζουν τις υποκριτικές κυβερνήσεις των ανδρικέλων, να ανέχονται τους βουλευτές-υπαλλήλους της κυβέρνησης, την αναγωγή της αναβολής των Πανελληνίων σε θεομηνία και των νόμων σε κουρελόχαρτα.

    Πληρώνουμε αμαρτίες δεκαετιών. Έχουμε εθιστεί να διχαζόμαστε και έτσι συνεχίζουμε να ανεχόμαστε και να μην κατανοούμε πόσο σημαντικό είναι το έξωθεν πριόνισμα του ελληνικού σχολείου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως πάντα πολύ εύστοχος αγαπητέ φίλε Καραβάκι στην κριτική σου. Έχεις δίκιο και όπως διάβασες αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
      Σίγουρα οι καθηγητές έχουν μικρότερο μερίδιο ευθύνης, για τη διάλυση της παιδείας, πάντως έχουν, όπως συνοψίζω στις τελευταίες παραγράφους. Πίστευαν άραγε, ότι η παρακμή της παιδείας και η αδιαφορία που επέδειξαν, δεν θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα τις εύρισκαν μπροστά τους;
      Σήμερα το όλο σύστημα είναι τόσο νοσηρό, που με αφορμή την κρίση απογυμνώθηκε πλήρως και κυριολεκτικά συμπαρασύρει όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες. Τους επίορκους πολιτικούς, τους αδιάφορους καθηγητές και τέλος τους μαθητές, που ευθύνονται λιγότερο από όλους,αλλά δυστυχώς την πληρώνουν περισσότερο από αυτούς σε κάθε επίπεδο. Τελικά, όλη η ελληνική κοινωνία πληρώνει αυτό που ονομάζεις "αμαρτίες δεκαετιών". Και κατά τη γνώμη μου δίκαια....

      Διαγραφή
  2. "Επίορκοι πολιτικοί"; Ωραίο! και ...ανέκδοτο. Ακούγονται μόνον οι "επίορκοι υπάλληλοι".
    Σε ένα σημείο ίσως να διαφοροποιούμαστε. Στην ισορροπία των ευθυνών που κατανέμονται ανάλογα με το πώς θα τοποθετήσει κάποιος το ζήτημα, πέρα από το προφανές -υπάρχει ή δεν υπάρχει διαφθορά;

    Είναι μια συζήτηση που δεν θα ήθελα να γίνει στο πόδι. Θα δοθούν πολλές ευκαιρίες, αφού όλη η κοινωνία είναι στο στόχαστρο της Τροϊκανής "κάθαρσης" και της εντολοδόχου της: της ελληνικής κυβερνοβουλής-δικαιοσύνης.

    Χοντρικά, θα ήταν καλό να αποφύγουμε τον διλημματικό εγκλωβισμό και να πάμε στα ιστορικά αίτια της κρατικής διαφθοράς, ενδεχομένως και στην αντίστοιχη των δυτικών κρατών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ φίλε οπωσδήποτε υπάρχει διαφθορά, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Αναπτύσσεται μέσα σε μια κοινωνία, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, και σε κάθε εποχή. Σε όλες τις κοινωνίες δυτικές ή ανατολικές. Τα ιστορικά αίτια της κρατικής διαφθοράς στην Ελλάδα, θα μας πάνε, φοβάμαι, πολύ πίσω στο χρόνο...

    Αργώ,όπως σου έχω πει, αλλά απαντώ σε φίλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...